Prolog

 „Prędzej czy później zostawimy odciski palców na klamce, którą powinniśmy nacisnąć
i wtedy będą nazywać to niespełnioną miłością.”

 Siedziałam w pierwszym rzędzie i patrzyłam jak miłość mojego życia żeni się z inną kobietą. Ból, który w tym momencie rozrywał moje serce był nie do opisania. Z trudem wstrzymywałam łzy cisnące mi się do oczu. Udawałam szczęśliwą. Cieszącą się jego szczęściem, radością... Z chwilą wypowiedzenia przez niego przysięgi małżeńskiej umarłam. Choć od dawna wiedziałam, co to oznacza teraz świadomość tego, że on już nigdy nie będzie mój dotarła do mnie ze zdwojoną siłą. Nie mogłam złapać tchu, czułam, że się duszę. Że spadam, gdzieś daleko, gdzieś skąd trudno się wydostać. Walczyłam o każdy oddech, ale każdy rozdzierał moje serce i płuca na pół. Moje życie właśnie się skończyło... Gdy wkładał swojej, już żonie obrączkę na palec napotkał moje spojrzenie. Próbowałam ukryć zawarte w nim cierpienie i przybrałam na twarz maskę obojętności uśmiechając się sztucznie. Niepewnie odwzajemnił mój gest po czym spojrzał swojej żonie głęboko w oczy. Tak jak już nigdy nie spojrzy w moje... Poczułam dłoń na mojej dłoni spostrzegając złączone palce. Mój narzeczony z czułością pogłaskał pierścionek zaręczynowy znajdujący się na serdecznym palcu. Spojrzałam na niego. Uśmiechał się. Szczerze. Był autentycznie wzruszony tą chwilą, podczas gdy ja marzyłam jedynie, aby uciec stąd jak najdalej. Wiedział, że za tydzień to my staniemy, w tym samym kościele, w tym samym miejscu, aby ślubować sobie miłość i wierność aż do śmierci. Gdyby tylko wiedział...

Och, Andi... Dlaczego mnie nie chciałeś?

„Teraz jedyne, co mi pozostało to udawać, że wszystko jest dobrze, że Twoje imię nie wywołuje u mnie dreszczy, że na Twój widok moje serce nie przyspiesza.”

 Siedziałem w pierwszym rzędzie i patrzyłem jak miłość mojego życia wychodzi za innego mężczyznę. Obok mnie, promieniejąca szczęściem siedziała świeżo upieczona żona. Dlaczego tak bardzo spapraliśmy sobie życie? Dlaczego to wszystko wygląda jak wygląda? Dlaczego to nie z Tobą składałem przysięgę małżeńską? Dlaczego moja żona nie jest Tobą? Dlaczego kocham Cię aż do bólu? Dlaczego w tym momencie mam ochotę wybiec z ławy i obwieścić, że nie zgadzam się na zawarcie Waszego związku małżeńskiego? Dlaczego mi to zrobiłaś? Dlaczego zrobiłaś to nam? Z zemsty? Nie, to do Ciebie niepodobne. Przecież kochaliśmy się... Przecież... To Ty miałaś zostać moją żoną i mamą moich dzieci. To u Twojego boku miałem budzić się każdego poranka. To Tobie miałem przynosić śniadanie do łóżka. To z Tobą miałem dzielić każdą sekundę istnienia. Z Tobą miałem poznawać świat. Miałem ocierać Twoje łzy i cieszyć się Twoją radością. To z Tobą miałem dzielić się wszystkimi sukcesami i porażkami. To wszystko miało być z Tobą. Tylko z Tobą... Dlaczego więc teraz składając przysięgę innemu patrzysz na mnie? Dlaczego przed tygodniem nie powstrzymałaś mnie przed popełnieniem największego życiowego błędu? Dlaczego zachęcałaś mnie do tego uśmiechem...? Idąc za Twoim przykładem uśmiechnąłem się do Ciebie szeroko, abyś nie miała wątpliwości, co do złożonej przed chwilą obietnicy. Ty i on... Razem, już na zawsze. Tak jak ja i ona... Dlaczego zabiliśmy naszą miłość? Chciałem stąd uciec. Nie mogłem patrzeć na swoją żonę, która ukradkiem ocierała łzy wzruszenia. Byłem pewien, że w moich oczach również kłębi się ich mnóstwo. Ale to nie były łzy szczęścia, tylko łzy bólu. Potwornego bólu przeszywającego mnie na wskroś. Czułem, że gdyby wypłynęły nie byłyby przezroczyste, tylko czerwone jak krew płynąca z mojego rozdartego na pół serca. Dlaczego...?
Och, Liso... Dlaczego mnie nie chciałaś?


***

Witam! 

Publikuję Wam prolog mojego najnowszego pomysłu, abyście się pokrótce zapoznały z historią i bohaterami, ale rozdziały pojawią się znacznie później, prawdopodobnie po skończeniu któregoś wcześniejszego opowiadania :) 

Mam nadzieję, że będziecie tu ze mną... i z Andim :D Tak... Wiem, że to już kolejna historia z nim w roli głównej, ale co poradzić ^^ 

Pozdrawiam ;*