Rozdział czwarty

„Z Tobą mogę mówić swobodniej niż z kimkolwiek, bo nikt nie był przy mnie w ten sposób, jak Ty jesteś, z całą wiedzą o mnie, z taką świadomością, wbrew wszystkiemu, pomimo wszystko.”

 Wyczułam Twoją obecność zanim przeszedłeś przez drzwi balkonowe. Po co tu za mną przyszedłeś? Żeby mnie dręczyć? Żeby być blisko mnie doskonale wiedząc, że nie mogę Cię dotknąć, przytulić, pocałować? Ten wieczór, tak jak przypuszczałam okazał się być kompletnym nieporozumieniem. Tylko nasze drugie połówki odnajdywały radość w tej kolacji, rozmawiając i żartując o wszystkim i o niczym. My nie potrafiliśmy. Siedzieliśmy, jak na szpilkach tylko, co jakiś czas włączając się do rozmowy. Nie czułam się swobodnie w Twoim mieszkaniu, wiesz? Źle mi z tym, że dzielisz z Livią tę samą sypialnię oraz łóżko, które kiedyś dzieliłeś ze mną. Czy trzymasz jeszcze na szafce nocnej nasze wspólne zdjęcie? Czy wspominasz dzień, w którym zostało zrobione? Pamiętasz jacy wtedy byliśmy szczęśliwi, radośni oraz zakochani w sobie tak, że nic wokół nas nie istniało? Czy ukradkiem wspominasz wszystkie chwile spędzone wspólnie? Chwile miłości, zwątpienia, bólu, łez, godzenia się? Dlaczego jesteś tutaj ze mną, a nie w środku ze swoją żoną?

– Powinieneś stąd iść – powiedziałam słabym głosem unikając kontaktu wzrokowego. Wiedziałam, że jeśli tylko spojrzę w Twoje oczy wszystko trafi szlag. – Wracaj do żony, Andi... Wracaj tam, gdzie jest Twoje miejsce...

– Moje miejsce jest przy Tobie, Liso – odezwałeś się podchodząc zbyt blisko mnie. Poczułam Twój oddech na moim karku. Mimowolnie przymknęłam powieki rozkoszując się Twoją bliskością. Co robisz? Co my robimy? – Tęsknisz za mną? – Wyszeptałeś wprost w moje ucho. Zadrżałam. Stanąłeś za mną delikatnie dotykając moich ramion. Czyżbyś próbował mnie objąć?

– Andi... Proszę Cię, zostaw mnie samą. Twoja obecność tutaj wszystko komplikuje – westchnęłam jednocześnie poddając się Twojemu dotykowi. Kochałam Cię całą sobą, całą duszą i całym słabym sercem, które wystukiwało rytm tylko dla Ciebie. – Mats, Livia... W końcu się zorientują, dlatego lepiej będzie, jeśli do nich wrócisz...

– Nie chcę do nich wracać... Chcę być z Tobą. Zawsze i na zawsze. Tak, jak kiedyś to sobie obiecywaliśmy, pamiętasz? – mruknąłeś. Posuwałeś się za daleko. Przekraczałeś niewidzialną granicę i oboje byliśmy o krok od zdemaskowania swoich uczuć, od spadnięcia w otchłań, z której nie udałoby nam się wydostać. – Sądzę, że brakuje Ci mnie. Mojej obecności. Mojego dotyku na Twoim ciele. Moich pocałunków składanych na Twoich ustach, szyi, piersiach... Och, Liso... Wiem, że tak jest. Wiem, bo mi brakuje Ciebie w równym stopniu. O niczym nie zapomniałem, nie mógłbym... – Mówiłeś, a z moich oczu spłynęły pierwsze łzy. Oczywiście, że cierpiałam z powodu braku Ciebie. Oczywiście, że tęskniłam za tym wszystkim. Tęskniłam za życiem, które mogliśmy wspólnie wieść. Jednak nie chciałam dać Ci tej satysfakcji... Zebrałam się na odwagę i odwróciłam się. Twoje błękitne tęczówki płonęły w ciemności. Pragnęłam się w nich zatracić, tak jak wiele razy przedtem, pragnęłam skosztować Twoich ust, pragnęłam Ciebie.

– Przestań, Andi. Dajmy temu spokój. Wybrałeś Livię, nie mnie. To była Twoja i tylko Twoja decyzja, nikt nie zmuszał Cię do jej podjęcia. Zdecydowałeś. Postawiłeś na przywiązanie, a nie na miłość, więc teraz zmagaj się z tym sam, a mnie zostaw. Po prostu mnie zostaw... – oznajmiłam drżącym z powodu nagromadzonych emocji głosem. – Kocham Cię, zawsze będę Cię kochała, ale mam męża. Ty kochasz mnie i również zawsze będziesz mnie kochał, ale masz żonę – Mówiłam dalej, a Twoje spojrzenie stało się pełne bólu oraz zrozumienia. Bo do cholery jasnej zrozumiałeś, a przede wszystkim zawsze wiedziałeś o tym, że to Ty nas przekreśliłeś. Jedną decyzją. Przekreśliłeś nas, nasze plany, marzenia. Wyminęłam Cię chcąc wrócić do środka, a Ty delikatnie musnąłeś moje szczupłe palce swoimi, długimi, które nie raz nie dwa doprowadzały mnie do szaleństwa... – Nie ma już nas, Andi – Powiedziałam na sam koniec odchodząc od Ciebie. Zostawiając Cię samego, pogrążonego w myślach, obracającego w dłoniach dwa kieliszki z czerwonym winem.

 Niecierpliwie czekałam na Ciebie w moim mieszkaniu. Chciałam Cię zobaczyć, zatonąć w Twoich błękitnych tęczówkach, schować się w Twoich silnych ramionach, pocałować Twoje usta. Chciałam, abyś już był, chciałam napawać się Twoją obecnością, Twoim dotykiem, brzmieniem Twojego głosu... Kiedy w końcu rozbrzmiał długo oczekiwany dźwięk dzwonka w podskokach pognałam do drzwi wejściowych, aby Ci otworzyć. Wszedłeś uśmiechając się szeroko, postawiłeś torby na podłodze, po czym otworzyłeś ramiona. Po chwili tonęłam w Twoich objęciach, delektując się Tobą. Twoją bliskością, Twoim zapachem, Twoim oddechem. Gdy złączyłeś nasze usta w długim i namiętnym pocałunku doszło do mnie, że przez całe życie nie chcę już całować innego mężczyzny. Do końca życia pragnę czuć na moich ustach tylko Twoje wargi. Z tęsknoty poddaliśmy się chwili. Zaśmiałam się głośno, kiedy wziąłeś mnie na ręce i zaniosłeś do mojej sypialni. Czule pocałowałeś mnie w skroń. Później muskałeś skórę na mojej szyi, rozpinałeś guziki mojej koszuli, wędrując dłońmi i ustami po moim ciele, doprowadzałeś mnie do ekstazy swoim dotykiem. Ściągnąłeś z siebie kurtkę rzucając ją za siebie, a ja nie mogąc się pohamować od razu pozbyłam Cię bluzy i koszulki rozpoczynając wędrówkę po Twoim szczupłym, acz umięśnionym torsie. Lubiłeś to. Uśmiechałeś się błogo. Było nam ze sobą dobrze. Nasze dłonie zachłannie i niecierpliwie dotykały coraz gorętszych ciał. Niedługo później doprowadzony do granic możliwości złączyłeś nasze ciała w jedność. Oddaliśmy się sobie kolejny raz, odnajdując znajomy rytm, znany tylko nam. Z każdym Twoim ruchem, z każdym mocniejszym pchnięciem czułam, że kocham Cię jeszcze bardziej. O ile kochanie Cię bardziej było jeszcze możliwe... Drżeliśmy pod wpływem wzajemnego dotyku, połączyliśmy się w otchłani namiętności, otumanieni miłością, niegasnącym pożądaniem... Kiedy opuściłeś moje ciało wyszeptałeś, jak bardzo mnie kochasz, że nie wyobrażasz sobie życia beze mnie. Odpowiedziałam Ci tym samym wtulona w Twoje ramiona. Podałeś mi swój podkoszulek, który bez reszty uwielbiałam. Założyłam go na siebie. Pachniał Tobą. W Twoich oczach błysnęły iskierki szczęścia oraz radości. Założyłeś bokserki i powędrowałeś do kuchni. Po kilku chwilach wróciłeś z dwoma parującymi kubkami. Kakao. Uśmiechnęłam się ciepło. Wślizgnąłeś się pod kołdrę podając mi jeden z kubków. Położyłam głowę na Twoim ramieniu. Oboje wpatrywaliśmy się w panoramę Ruhpolding obserwując płatki śniegu unoszące się w powietrzu. Te chwile we dwoje... Mogłyby trwać wiecznie, wiesz?

„Tak naprawdę mamy tylko ten wieczór, tę minutę. Nie ma wczoraj, bo już minęło, ani jutra, bo nie wiadomo, czy nadejdzie. Jest tylko Dziś. Cała reszta to wspomnienie, albo marzenie.”

 Leżałem w łóżku, w którym nie raz, nie dwa oddawaliśmy się sobie nawzajem. Livia smacznie spała wtulona w moje ramiona. A ja nie mogłem zasnąć, nie mogłem zamknąć oczu, kiedy byłaś tak blisko, zaledwie za ścianą... Nie chciałaś zostawać na noc, czemu absolutnie się nie dziwiłem, ale Twój mąż przesadził z alkoholem. Zresztą, cała nasza czwórka miała w sobie kilka promili, więc żadne z nas nie chciało niepotrzebnie ryzykować. Zajmowałaś pokój gościnny. Leżałaś obok swojego męża. Czy spałaś? Czy tak, jak ja nie mogłaś wiedząc, że jestem tuż obok, za ścianą? Czy chciałaś, abym to ja w tym momencie był blisko Ciebie, obejmował, tulił, pieścił, całował? Ja tego pragnąłem. Z całej duszy oraz z całego obolałego serca. Miałaś cholerną rację mówiąc mi tyle gorzkich słów na balkonie. To ja wszystko popsułem, przekreśliłem nas. Liso, nie wiem, dlaczego tak Cię skrzywdziłem. Tak nas skrzywdziłem... Być może nie chciałem ranić Livii. O ironio, nas zraniłem jeszcze bardziej. Byłem tchórzem i dupkiem. Zrezygnowałem z miłości i życia u boku kobiety, którą kocham na rzecz przywiązania i stabilności. Byłem i nadal jestem jedynie słabym człowiekiem, który nie ze wszystkim daje radę. Jednak, gdybym wybrał Ciebie osiągnąłbym spokój duszy, byłbym szczęśliwy. Miałbym większą motywację do oddawania skoków, treningów, zawodów. Zawsze wspierałabyś mnie z całych sił, dopingowała, kibicowała... Do końca życia będę dźwigał na swoich barkach ten ciężar, to brzemię... Liso, miłość do Ciebie boli. Jednak może dzięki temu czuć, że jest prawdziwa? Liso, jesteś moją nieuniknioną tragedią...

***

Witam!

Pojawiły się pierwsze retrospekcje z perspektywy Lisy, w kolejnym pojawią się z perspektywy Andreasa :) Mam nadzieję, że się Wam podoba, bo ja osobiście jestem z tego zadowolona :D

Pozdrawiam ;*